De foto en tekst is van Annemiek Backx.
Tijdens de vakantie bezocht ik een “vogelopvang”. Enerzijds om te sponsoren d.m.v. entreegeld en een tosti met een kopje thee.
Maar anderzijds natuurlijk ook vanuit eigenbelang om me verder te bekwamen in de vogelfotografie.
Bij het uilenverblijf aangekomen werd ik verwelkomd door een hard gesis en gebrom. Het was deze oehoe die me zo begroette.
Grote ogen, veren helemaal bol uitgezet en erg boos. En waarom?
Ik gedroeg me immers bescheiden, gebruikte mijn telelens om niet te dicht in de buurt te hoeven komen.
Ik had echter de twee takkelingen nog niet gezien. Nu begreep ik waarom moeder zo boos was.
Zou ik ook zijn als ik geen kant op kon en er kwamen vijanden in de buurt van mijn jongen.
Toen we uiteindelijk het park verlieten vroeg ik de eigenaren hoe ze aan de vogels in hun park kwamen.
Als antwoord kreeg ik: “die kopen we gewoon”.
Ik wist niet wat ik hoorde en was vooral boos op mezelf omdat ik me niet goed had ingelezen.
Wat bezielt mensen toch om (roof)vogels in gevangenschap te houden puur voor het vermaak.
En wat bezielt mij om hieraan mee te doen?
Met grote ogen, opgeblazen van verontwaardiging en toch ook wel boos dat ik hieraan had meegewerkt verliet ik het park.
